سیدعلی موسویان کارگردان تئاتر«خارشتر» گفت: همواره نمایشنامه‌نویسان ایرانی برای من در اولویت هستند و من به نوعی به فرهنگ خودمان ادای دین می‌کنم. نمایشنامه‌نویس‌های خوبی در کشور داریم که اگر آثارشان اجرا نشود و حمایت نشوند، آثارشان چاپ نمی‌شود

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، نمایش «خارشتر» به نویسندگی هدی آهنگر و کارگردانی سیدعلی موسویان و تهیه‌کنندگی وحید کریمی از 25 اردیبهشت ماه به روی صحنه تماشاخانه ایرانشهر رفته است.

اصل یا حاشیه؛ مسئله این است!

سیدعلی موسویان که همواره در آثارش دغدغه‌ای اجتماعی و فرهنگی را دنبال می‌کند در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین بیان کرد: هنرمند بدون دغدغه، محلی از اعراب ندارد و اساسا هنر بدون دغدغه ارشی ندارد؛ چرا که تمام رسالت هنر به دغدغه‌مند بودن آن است. در آثار من، چه آن‌‌هایی که متن را خودم می‌نویسم و چه آن‌هایی که متن از فرد دیگری است، سعی می‌کنم این نکته دغدغه‌مندی در آن مستتر باشد. در نمایش «خارشتر» هم که متن آن را خانم آهنگر نوشتند، متوجه شدم که دغدغه‌های آن به من نزدیک است.

وی در توضیح فضای نمایش«خارشتر» گفت: نمایشنامه«خارشتر» تقریبا حال و هوای ابزورد دارد و در آن ما سه نسل مختلف از دوره‌های قاجار، پهلوی و معاصر را به چالش کشیدیم. چیزی که متاسفانه در جامعه ما وجود دارد، پرداختن بیش از حد به حاشیه است. گویی برای همه ما حاشیه مهم‌تر از اصل شده است. متاسفانه در عین حال که به حاشیه اهمیت می‌دهیم، ادعا داریم که از حاشیه گریزان هستیم. حال آن که درصد زیادی از مردم ما چه در زندگی شخصی و چه در فضای مجازی طرفدار حاشیه هستند. «خارشتر» انسان‌هایی را که به خاطر حاشیه، اصل زندگی خود را از دست می‌دهند و در بزنگاه‌های زندگی که باید تصمیم درست بگیرند، تصمیم اشتباهی می‌گیرند، مورد نقد قرار می‌دهد.

نمایشنامه‌نویسان ایرانی برای من در اولویت هستند

موسویان با اشاره به این که این نمایش با کمدی نیز همراه است، بیان کرد: اساسا نگاه من به زندگی این است که زندگی چیز جدی‌ای نیست و در سخت‌ترین لحظات زندگی هم کمدی وجود دارد. حتی در مراسم ختم و سوگواری هم نکاتی برای خنده وجود دارد. ترجیح من این است که تماشاگر در کنار مفاهیمی که در تئاتر با آن آشنا می‌شود حتما لبخند هم داشته باشد. چرا که هیچ‌چیز مهم‌تر از شادی نیست.

این کارگردان تاکنون آثاری را به روی صحنه برده است که متن آن نمایشنامه ایرانی است. او در این رابطه گفت: من با دیگر دوستانی که نمایشنامه‌های خارجی را به روی صحنه می‌برند کاری ندارم و آن‌ها را مورد نقد قرار نمی‌دهم اما برای کار خودم ترجیح می‌دهم اثری را روی صحنه ببرم که فرهنگ و اقلیم آن را به خوبی بشناسم. تا زمانی که فرهنگ و اقلیم نمایشنامه را نشناسم، نمی‌توانم آن را به خوبی اجرا کنم. همواره سعی می‌کنم به سراغ چیزی بروم که آن را می‌فهمم و سراغ فرهنگی بروم که در آن بزرگ شدم.

موسویان افزود: علاوه بر آن، همواره نمایشنامه‌نویسان ایرانی برای من در اولویت هستند و من به نوعی به فرهنگ خودمان ادای دین می‌کنم. ما نمایشنامه‌نویس‌های خوبی در کشور داریم که اگر آثارشان اجرا نشود و حمایت نشوند، آثارشان چاپ نمی‌شود و چندسال بعد که به خودمان آمدیم، می‌بینیم خبری از نمایشنامه ایرانی نیست.ما باید حواسمان به این قشر آسیب‌پذیر و مظلوم در تئاتر باشد. امیدوارم که فضایی به وجود بیاید که نسل جوان در کنار متون نمایشنامه‌های خارجی که تجربه می‌کند، به سمت نمایشنامه ایرانی سوق پیدا کند.

هزینه تولید تئاتر مقرون به صرفه نیست

این کارگردان که چندی پیش نمایش«کان لم یکن» را به روی صحنه داشت در رابطه با هزینه‌های تولید تئاتر گفت: هزینه اجرای نمایش، از تبلیغات تا ساخت دکور بسیار سنگین است و با سال‌های گذشته تفاوت جدی دارد. البته «خارشتر» سرمایه‌گذار دارد اما اساسا هزینه تولید تئاتر مقرون به صرفه نیست. در دم دستی‌ترین حالت باید حداقل 500 میلیون تومان هزینه کنید اما تضمینی وجود ندارد که همین مقدار به شما برگردد. به همین سبب دیگر تهیه‌کنندگان به سمت تهیه تئاتر نمی‌آیند. سالن‌های خصوصی هم که دیگر به تئاتر شبیخون زده‌اند و هزینه بسیاری دریافت می‌کنند و بلیط‌های آن هم آنقدر گران است که حتی دانشجویان تئاتر هم وسعشان نمی‌رسد.

او در پایان افزود: در دوره‌ای برای نمایش‌هایی که در سالن‌های دولتی اجرا می‌رفت، کمک هزینه‌ای از طرف اداره کل هنرهای نمایشی داده می‌شد اما الان دیگر این گونه نیست و بودجه آن معلوم نیست به کجا رفته است. گاهی مبالغی که به عنوان کمک می‌دهند آنقدر کم است که بسیار زشت و توهین‌آمیز است. همین امر موجب شده است که جریان تئاتر یک جریان رخوت‌زده و اشباع شده شود. اگر می‌خواهیم به سمت حرفه‌ای شدن برویم باید بستر آن درست شود.