یک فعال و کنشگر مسائل اجتماعی با بیان اینکه نبود آمار دقیق و جامع از تعداد و وضعیت کار کودکان، یکی از چالش‌های اصلی در مقابله با این پدیده است، گفت: برای مقابله مؤثر با کار کودکان، نیاز به اقدامات جامع و هماهنگ از سوی دولت، نهادهای مدنی و جامعه وجود دارد. این اقدامات باید شامل بهبود شرایط اقتصادی خانواده‌ها، افزایش دسترسی به آموزش و خدمات حمایتی باشد.

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران،رسول فلکی به مناسبت روز جهانی مبارزه با کار کودکان که هر ساله در ۱۲ ژوئن به منظور افزایش آگاهی و حمایت از اقداماتی جهت پایان دادن به کار کودکان گرامی داشته می‌شود، گفت: این روز در سال ۲۰۰۲ از سوی سازمان بین‌المللی کار (ILO) نامگذاری شد و هدف آن توجه به مشکلات کودکان کار و ترویج تلاش‌های جهانی برای ریشه‌کنی این پدیده است.

وی با تاکید بر اینکه کار کودکان نه‌تن‌ها حقوق اساسی آن‌ها را نقض می‌کند بلکه آن‌ها را از دوران کودکی، آموزش و فرصت‌های مناسب برای رشد و توسعه محروم می‌سازد، تصریح کرد: طبق آمار‌های ILO، میلیون‌ها کودک در سراسر جهان مجبور به انجام کار‌هایی هستند که به سلامت، آموزش و رشد کلی آن‌ها آسیب می‌زند. کار کودکان غالبا در شرایط خطرناک و استثمارگرایانه انجام می‌شود که نه‌تن‌ها رشد جسمی و ذهنی آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد بلکه آینده آن‌ها را نیز به خطر می‌اندازد.

این فعال و کنشگر مسائل اجتماعی در ادامه درباره دلایل کار کودکان یادآور شد: عوامل متعددی منجر به کار کودکان می‌شوند؛ فقر و نیاز‌های اقتصادی خانواده‌ها یکی از اصلی‌ترین دلایل است. در بسیاری از مناطق جهان، خانواده‌ها برای بقا مجبورند کودکان خود را به کار بفرستند. همچنین، نبود سیستم‌های آموزشی کافی و قابل دسترس و نیز عدم آگاهی از حقوق کودکان و قوانین مربوط به کار کودکان از دیگر دلایل مهم هستند.

رسول فلکی افزود: در سال‌های اخیر، تلاش‌های زیادی از سوی سازمان‌های بین‌المللی، دولت‌ها و نهاد‌های مدنی برای مبارزه با کار کودکان صورت گرفته است. سازمان بین‌المللی کار از طریق کنوانسیون‌ها و برنامه‌های مختلف به دولت‌ها کمک می‌کند تا سیاست‌ها و قوانین مناسبی برای منع کار کودکان تدوین و اجرا کنند. یکی از این کنوانسیون‌ها، کنوانسیون شماره ۱۳۸ است که حداقل سن اشتغال را تعیین می‌کند و کنوانسیون شماره ۱۸۲ که بر حذف فوری بدترین اشکال کار کودکان تمرکز دارد.

وی در ادامه درباره وضعیت کودکان کار در ایران گفت: این وضعیت در ایران پیچیده و چند‌بعدی است و با چالش‌های متعددی مواجه است. کودکان کار در ایران اغلب در شرایط نامطلوب و خطرناکی به سر می‌برند و این موضوع می‌تواند تأثیرات منفی بلندمدتی بر سلامت جسمی و روانی آن‌ها داشته باشد. کودکان کار غالبا در معرض خطرات جسمی مانند آسیب‌های کاری، بیماری‌ها و سوء‌تغذیه قرار دارند. استرس، افسردگی و مشکلات روانی دیگر نیز از جمله پیامد‌های کار کودکان است. همچنین کار کودکان معمولا باعث محرومیت آن‌ها از آموزش و تحصیل می‌شود و این موضوع می‌تواند آینده آن‌ها را به طور جدی تحت تأثیر قرار دهد. همچنین این کودکان بیشتر در معرض خطرات اجتماعی مانند سوءاستفاده، خشونت و بهره‌کشی قرار دارند.

این فعال و کنشگر مسائل اجتماعی، کمبود آمار و اطلاعات دقیق درباره کودکان کار را از معضلات جدی توصیف کرد و گفت: نبود آمار دقیق و جامع از تعداد و وضعیت کودکان کار، یکی از چالش‌های اصلی در مقابله با این پدیده است. برای مقابله مؤثر با کار کودکان، نیاز به اقدامات جامع و هماهنگ از سوی دولت، نهاد‌های مدنی و جامعه وجود دارد. این اقدامات باید شامل بهبود شرایط اقتصادی خانواده‌ها، افزایش دسترسی به آموزش و خدمات حمایتی باشد. در نتیجه وضعیت کودکان کار در ایران نیازمند توجه و اقدامات جدی و مستمر است. تنها با تلاش‌های هماهنگ و همه‌جانبه می‌توان به بهبود وضعیت این کودکان و حمایت از حقوق آن‌ها دست یافت.

رسول فلکی در ادامه درباره آمار کودکان کار در ایران گفت: تخمین دقیقی از تعداد کودکان کار در ایران وجود ندارد، زیرا آمار‌های رسمی به طور کامل و دقیق ثبت نمی‌شوند. مقامات رسمی این آمار را در حدود ۱۴ هزار کودک کار عنوان می‌کنند این در حالی است که برخی نیز این تعداد را بسیار بیش از این تخمین می‌زنند.

به گفته این کنشگر مسائل اجتماعی، کودکان کار معمولا در خیابان‌ها، کارگاه‌های زیرزمینی و محیط‌های کاری غیررسمی مشغول به کار هستند. بسیاری از آن‌ها به دلیل مشکلات اقتصادی خانواده‌ها، فقدان دسترسی به آموزش و شرایط اجتماعی نامناسب مجبور به کار می‌شوند. کار‌های رایج برای این کودکان شامل دست‌فروشی، جمع‌آوری زباله، کار در مزارع و کارگاه‌های تولیدی است که اغلب در شرایطی سخت و خطرناک انجام می‌شود.

رسول فلکی در پایان روز جهانی مبارزه با کار کودکان را فرصتی برای جلب توجه جهانی به این مسئله و تقویت تلاش‌ها برای ریشه‌کنی آن عنوان کرد و گفت: با تلاش‌های مشترک و هماهنگ میان دولت‌ها، سازمان‌های بین‌المللی، نهاد‌های مدنی و جامعه جهانی، می‌توان به سوی جهانی حرکت کرد که در آن هیچ کودکی مجبور به کار نباشد و همه کودکان از دوران کودکی شاد و فرصت‌های برابر برای رشد و توسعه برخوردار باشند.