آلن دلون ستاره فقید فرانسوی سینما بود که در چندین فیلم بزرگ از کارگردانان نامدار ایتالیایی حضور یافته بود و خود را به نوعی یک ایتالیایی می‌دانست.

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، دلون در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۹۶ در برنامه شبکه تلویزیونی ایتالیایی «Rai ۱»، خود را اصالتا فرانسوی اما قلبا یک ایتالیایی توصیف کرد.

این بازیگر که به زبان ایتالیایی روان صحبت می‌کرد، به جیجی مارزولو روزنامه‌نگار توضیح داد که در واقع در ایتالیا و در جریان یک جشنواره بود که او زندگی خود را به عنوان یک هنرمند و مهمتر از همه زندگی خود به عنوان یک مرد آغاز کرد. دلون همچنین گفت که مفتخر است که در ایتالیا زبان و شیوه‌ای از زندگی را یاد گرفته که نوستالژی زندگی رومی اوایل دهه ۱۹۶۰ را تداعی می‌کند که فدریکو فلینی آن را در آثارش به خوبی به تصویر کشیده است.

آلن دلون که روز گذشته و در سن ۸۸ سالگی پس از تحمل چند سال بیماری درگذشت، در سال ۱۹۵۹ هنوز ۲۵ ساله نشده بود که با فیلمساز ایتالیایی لوکینو ویسکونتی آشنا شد. دو سال بعد، تحت هدایت ویسکونتی در فیلم «روکو و برادرانش» نقش یک تبعیدی از جنوب ایتالیا را در فضای تاریکی میلان در دوران معجزه اقتصادی را بازی کرد، دوره‌ای که مهاجرت گسترده جنوبی‌های درگیر با فقر به سوی شهرهای مرفه و در حال توسعه شمال شکل گرفت.

در سال ۱۹۶۳ و بار دیگر در فیلمی از ویسکونتی، دلون چهره خود را برای به تصویر کشیدن یک لحظه مهم دیگر در تاریخ ایتالیا وام داد و در نقش تانکردی، فرزند اشراف سیسیلی فاسد در شاهکار «یوزپلنگ» ظاهر شد که موفق به کسب نخل طلای بهترین فیلم جشنواره کن شد.

در همین حال او در فیلم «کسوف» (۱۹۶۲) اثر استاد بزرگ ایتالیایی میکل آنجلو آنتونیونی در کنار مونیکا ویتی، بازیگر نقش اول را بازی کرد و یک دهه بعد در فیلم «اولین شب آرامش» (۱۹۷۱) ساخته والریو زورلونی ظاهر شد و نقش فردی بدون گذشته و آینده را در سردرگمی سیاسی و اخلاقی دوران پس از ۱۹۶۸ ایفا کرد. او در سال ۱۹۶۹ نیز در فیلم «دسته سیسیلی‌ها» ساخته هنری ورنولی هم بازی کرد.

دلون در ادامه همچنان به همکاری با سینماگران ایتالیایی ادامه داد و در سال ۱۹۷۳ و ۱۹۷۵ در فیلم‌های «راهی به بیرون نیست» و «زورو» ساخته دوچو تساری هم مقابل دوربین رفت.

آلن دلون تأثیر قابل توجهی بر سینما و فرهنگ ایتالیا نیز داشته و ادای احترام سینمای ایتالیا به او نه تنها نقش او را در سینمای ایتالیا برجسته می کند، بلکه بر روابط فرهنگی نزدیک بین فرانسه و ایتالیا در دوران طلایی سینمای اروپا نیز تاکید می کند. سبک، کاریزما و استعداد دلون او را به چهره ای محبوب در ایتالیا تبدیل کرده است، جایی که او همچون زادگاهش فرانسه به عنوان بخشی از تاریخ سینمای کشور شناخته می‌شود.