در این برنامه، مهمان برنامه، هادی عامل که یک گزارشگر کشتی است، با هدیه‌ای عجیب و بحث‌برانگیز روبرو شد: کفن و اعلامیه ترحیم خودش. واکنش او به این هدیه نشان‌دهنده شوک و ناراحتی شدید بود. هادی عامل با صراحت بیان کرد که از این اقدام خوشش نیامده و این کار را نه تنها ناخوشایند بلکه غیراخلاقی و غیرحرفه‌ای خواند. او به درستی اشاره کرد که مرگ بخشی از زندگی است، اما هدیه دادن کفن به کسی که هنوز در اوج سلامت و زندگی است، نه تنها بی‌معناست بلکه می‌تواند باعث ترس، اضطراب و حتی افسردگی شود.

 

این نوع از برنامه‌سازی نشان می‌دهد که چگونه می‌توان از موضوعات حساس و شخصی به نحوی استفاده کرد که نه تنها تولید محتوا را به سمتی غیراخلاقی سوق دهد، بلکه مهمانان و مخاطبان را نیز در وضعیتی نامطلوب قرار دهد. برنامه‌سازی حرفه‌ای ایجاب می‌کند که محتوا با احترام به حریم خصوصی، احساسات و عواطف افراد تولید شود. اهدای کفن به یک مهمان زنده و سالم، نه تنها بی‌احترامی به شخصیت اوست بلکه نشان‌دهنده عدم درک صحیح از مفاهیم اخلاقی و روانشناختی در تولید محتوا است.

 

این برنامه نه تنها از نظر احترام به مهمانانش قصور کرده، بلکه پیام نادرستی را به مخاطبانش القا می‌کند. چنین رویکردی می‌تواند به تلقین ترس از مرگ، عدم ارزش‌گذاری به زندگی و حتی تقویت روحیه منفی‌گرایی در جامعه منجر شود. در رسانه‌ای که قرار است به آگاهی‌بخشی و ترویج ارزش‌های اخلاقی کمک کند، این نوع برنامه‌سازی نه تنها بی‌تاثیر است بلکه می‌تواند آسیب‌زا باشد.

 

در نهایت، این برنامه نیازمند بازنگری جدی در رویکرد خود است. تلویزیون باید به عنوان یک رسانه مسئول، به سلامت روانی و احساسات مخاطبانش توجه کند و از تولید محتوایی که می‌تواند باعث آزار و ناراحتی افراد شود، خودداری کند. این نقد نه تنها به برنامه خاصی اشاره دارد بلکه به کلیت رویکرد رسانه‌ای در این زمینه است که نیاز به تجدید نظر دارد.