یکی از مغالطه‌هایی که زیاد می‌شنویم این است که «چون ما توانستیم و موفق شدیم، دیگران هم می‌توانند. اگر موفق نمی‌شوند بخاطر کاستی‌ها یا تلاش اندکشان است.»

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، هربار در موضوع زنان همیشه زنانی هستند که چنین می‌گویند یا باور دارند «ما هم در این جامعه زیست می‌کنیم اما تبعیضی نمی‌بینیم»؛ یا اینکه «یعنی همه مردان مگر رشد کرده‌اند که انتظار دارید همه زنان رشد کنند.» ‏تازه اینها متفاوتند از گروه دیگری که باور دارند «بعد از انقلاب زنان توانستند رشد زیادی داشته باشند و انگاره تبعیض علیه زنان غلط است.»

به نظرم اینکه خودمان را معیار نظر دادن درباره جمعیتی کنیم که از اتفاق آمارهای رسمی و تاییدشده‌ای از وضعیتشان موجود است، یا اینکه اذعان به پیشرفت چشم‌گیر در یک شاخص توسعه باعث شود شاخص‌های دیگر را نادیده بگیریم؛ یا هربار از تبعیض زنان می‌شنویم تلاش کنیم با رویکرد تقابلی پای مردان را به موضوع باز کنیم، غلطی تحلیلی است.

رویکرد انتقادی و تبیینی نه قرار است زنان موفق را نادیده بگیرد و نه مردان را. موضوع این است که باید از سقف‌ها، از موانع، از قوانین گفت. من یا شمایی که به هر دلیل فرصت رشد داشته‌ایم بیش از دیگران موظف به صدادار کردن جمعیتی هستیم که فرصت‌هایشان اندک است و درگیر انواع تبعیض‌ها هستند.

این تصویر که دنیای اندیشه‌ زنان چنان است و خودشان نمی‌خواهند و ... از برخی عجیب است. خلاصه‌اش این است که در جامعه جدید چه جامعه پویا و چه خانواده پشتیبان نیازمند زنان و مردان برخوردار از فرصت‌ها است.

کسی به دنبال یک شکل کردن و یا فرستادن همه انسان‌ها در یک مسیر نیست. موضوع گفتن از سدها و ناتوانی‌ها برای انتخاب است. اگر مسیری مورد پسند ما نیست، یا مسیری را ما موفق طی کرده‌ایم؛ مسیر را برای دیگران مسدود نخواهیم. ‏به بهانه روز زن و به امید روزهای بهتر برای زنان سرزمینم.