احتمالا گم شده‌ام این‌گونه تمام می‌شود: «من با یک روح عشق‌‌بازی می‌کنم...»

داستان از زبان زنی روایت می‌شود که در طول یک روز، میان خیال و واقعیت در رفت‌و‌آمد است. او در خلال آشفتگی‌های ذهنی‌اش با یادآوری خاطرات‌، رویدادهای چشمگیر زندگی‌‌اش را بازمی‌گوید.

سارا سالار، روایتی متفاوت از زندگی زنی را به تصویر می‌کشد که بیشترین دغدغه‌اش رابطه‌ با دختری به نام گندم است. این موضوع در طول داستان مخاطب را به نقطه‌ایی می‌رساند که احتمال می‌دهد گندم و راوی یکی شده یا یکی باشند.

در بخش‌هایی از این کتاب می‌خوانیم:

« دکتر گفت: «نباید این‌­قدر به گذشته فکر کنی». نباید… نباید… بی‌­خود نبود که کم­‌کم داشتم به این نتیجه می‌­رسیدم این دکترهای روانشناس یا فکر می­‌کنند آدم هیچی نمی‌­داند یا فکر می­‌کنند اگر می­‌داند خب پس باید کارهاش دست خودش باشد. مثلاً اگر می­دانی نباید این‌قدر به گذشته فکر کنی، فکر نکن دیگر، و اگر نمی‌­دانی نباید این­قدر به گذشته فکر کنی، بدان و بعد فکر نکن دیگر. به همین راحتی. یکی نیست بگوید آقا من به گذشته فکر می‌کنم و می‌دانم نباید به گذشته فکر کنم و باز هم به گذشته فکر می­‌کنم...»