در صندلی‌های خود فرو رفته، غرق در سکوت، گویی حتی نفس هم نمی‌کشند، خیره‌ شده‌اند به نقطه مقابل و در حالی که انگشتان نوازنده روی کلاویه می‌رقصد، تک تک حرکات انگشت او را روی ساز دنبال می‌کنند.

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، نوازنده پیانو با لباسی یک دست مشکی، بدون اینکه کوچکترین حرفی بزند به سرعت پشت ساز خود قرار می‌گیرد و شروع می‌کند به نواختن. از همان ابتدا چنان اجرای جذابی را به نمایش می‌گذارد که مخاطب در میابد که قرار است با چه طرف باشد. 

انگشتانش روی کلاویه با ظرافت و لطافت تمام به حرکت در می‌آیند. موسیقی در کمال آرامش فریاد می‌زند که متعلق به دوره رمانتیک است. 

قطعات کوتاه، لطیف، شاعرانه و بعضاً بعدی عاشقانه دارند. نشانه‌ها آشنا هستند. صفحه رپرتوار را که نگاه می‌کنیم متوجه می‌شویم که کلیه قطعات متعلق به «فردریک شوپن» هستند.

متوجه می‌شویم که پس علت کوتاهی قطعات و فضای رمانتیک کار به این علت بوده است؛ به هر حال که شوپن طی دوران رومانتیک زندگی کرد و پس از مرگش میراثی به جای گذاشت که تکنوازی‌های پیانو و آهنگ‌های شاعرانه بر آن حاکم بود. همچنین شوپن برخلاف سایر رفقای آهنگساز شوپن، تقریبا همه آثار او برای پیانو نوشته شده بودند و به جای نوشتن یک قطعه طولانی بر تولید قطعات کوتاه تمرکز داشتند.

شوپن، هیچ سمفونی ننوشت و تعداد سونات‌هایی هم که نوشته انگشت شمار است. قطعاتی که شوپن نوشت را می‌توان در کمتر از ۱۰ دقیقه نواخت و بیشتر قسمت‌ها را می‌توان در عرض سه تا پنج دقیقه نواخت. همسالان او معمولاً موسیقی بسیار طولانی‌تری می‌نوشتند.

به هر حال این نوازنده هلندی که از قضا پیانیست سرشناسی است، روایتی دیدنی و جذاب از آثار شوپن ارائه می‌دهد. هنرمندی که گویی خود از شیفتگان شوپن است و حتی درباره این امر گفته است: «آثار این دو آهنگساز هسته مرکزی رپرتوارهایم را تشکیل می‌دهند و به طور کلی با آثار آهنگسازان دوره رمانتیک ارتباط خاصی برقرار می‌کنم.»
همانطور که شوپن آثاری با فضای شاعرانه نوشت، این نوازنده هم که از شیفتگان او است، لقب موسیقیدان شاعر را دارد.