پنجم اسفند دانشگاه تهران طی اطلاعیه‌ای از مجازی‌شدن تمام کلاس‌های این دانشگاه در ۱۰ روز پایانی سال داد خبر داد؛ خبری که با اعتراض گسترده‌ی دانشجویان و فعالان این دانشگاه روبه‌رو شد و حالا به نظر می‌رسد دانشگاه تصمیم خود را اندکی تعدیل کرده است؛ اما باید از تصمیم‌گیران دانشگاه‌ها پرسید اصرار آنها برای آموزش مجازی بخاطر چیست؟

به گزارش پایگاه خبری پروژه ایران، مجازی‌کردن کلاس‌های درس دانشگاه‌ها از زمان کرونا باب شد؛ کاری که در آن دوره نه‌تنها معقول و موجه بلکه ضروری به نظر می‌رسید و خواسته‌ی دانشجویان و استادان دانشگاه‌ها بود. اما پس از پایان کرونا تاکنون بارها کلاس‌های درس دانشگاه‌ها به دلایل و بهانه‌های مختلف غیرحضوری شده؛ تاجایی که دیگر درس‌نخوان‌ترین دانشجویان هم به این تصمیمات اعتراض می‌کنند!

پس از اینکه معاونت آموزشی دانشگاه تهران در اطلاعیه‌ای اعلام کرد که با توجه به «آغاز ماه مبارک رمضان» و «بهره‌مندی از مزایای شیوه‌ی آموزش ترکیبی»، کلاس‌های درس در تمام مقاطع تحصیلی و تمام واحدهای این دانشگاه، از نوزدهم تا بیست‌وهشتم اسفند بصورت برخط (غیرحضوری) برگزار خواهد شد، دانشجویان تلاش کردند از راه‌های مختلف اعتراض خود را به این تصمیم اعلام کنند.

گروهی از دانشجویان روز ابعد از اعلام این تصمیم و دستور تخلیه خوابگاه‌ها از ۱۷ اسفند، با سردادن شعار «آموزش مجازی، نمی‌خوایم! نمی‌خوایم!» در خوابگاه شهید چمران اعتراض خود را نشان دادند؛ گروهی دیگر هم از طریق رسانه و شبکه‌های اجتماعی به این تصمیم واکنش نشان دادند.

کانال «فعالان صنفی و آموزشی مستقل دانشجویی دانشگاه تهران» با انتشار پیام برخی از دانشجویان سعی کرد دغدغه‌های آنان را منعکس کند. یکی از دانشجویان در اعتراض به این تصمیم گفته: «این برنامه رو سال پیشم داشتند. کلی اعتراض کردیم و قشنگ ضایع شدند. اما دوباره امسالم شروع کردن همین داستانو».

او با اشاره به تفاوت تاریخ تحویل خوابگاه دانشجویان کارشناسی با دانشجویان ارشد و دکتری گفته: «تاریخ تحویل خوابگاه دانشجوهای ارشد دکتری رو انداختن همون ۲۴ ام که اونا از باقی ما جدا بشن و معترض نشن».

هرچند برخی از دانشجویان هم از این تصمیم راضی به نظر می‌رسند و معتقدند در هر صورت برخی دانشجویان در هفته‌ی پایانی در کلاس‌ها حاضر نمی‌شوند بنابراین مجازی شدن یا حضوری بودن کلاس‌ها فرقی ندارد، اما دانشجویان خوابگاهی اغلب چنین نظری ندارند. برای آنها مجازی‌شدن کلاس‌ها مساوی است با تعطیلی خوابگاه و نداشتن محل اقامت. یکی از دانشجویان نیز با اشاره به همین موضوع گفته: «برای یه‌عده اینکه دانشگاه مجازی شده یعنی خب حالا یه هفته زودتر میریم خونمون عیبی هم نداره؛ اما برای من و آدم‌هایی مثل من که کم هم نیستیم، بیرون انداختنمون از خوابگاه یعنی بدبختی. ما اینجا فقط درس نمی‌خونیم. اینجا کار می‌کنیم زندگی می‌کنیم. مجازی‌کردن دانشگاه برای ما مثل اینه که بیان خونه‌ی شما، یهو بندازنتون بیرون».

گرچه طبق اطلاعیه دانشگاه تهران، این تصمیم بر اساس بر اساس «مصوبه مورخ نهم بهمن ماه جاری هیأت رئیسه دانشگاه» گرفته شده اما اعلام آن یک ماه طول کشیده و باعث شده دانشجویان شاغل در تهران فرصت کمی برای برنامه‌ریزی و تغییر احتمالی محل اقامتشان داشته باشند «نمیشه که یهو بیاید بگید برگردید شهرتون وقتی قرار هم نبوده همچین انفاقی بیوفته. اونم دم عید». برخی از دانشجویان هم کلاً به دیده‌ی تردید به این قبیل تصمیمات نگاه می‌کنند و معتقدند علت اصلی مجازی‌شدن کلاس‌ها، نه آسایش دانشجویان در ایام ماه رمضان بلکه کاهش هزینه های دانشگاه است:

«واقعا فکر می‌کنید دانشگاه اینکار رو کرده چون راحتی و آسایش من و شما براش مهم بوده؟ ... دانشگاهی که پشیزی براش رفاه و علم و دانش مطرح نیست، استاد اخراج می‌کنه، دانشجوی خارجی می‌گیره بدون اینکه طرف فارسی بلد باشه، استاد بی‌سواد جذب می‌کنه و… اینا می‌خوان هزینه‌‌هاشون کم بشه. ... فرداس که کلا لیسانسمون رو مجازی بدن ماهم خوشحال خونه بمونیم ور دل خانواده که من مدرک دانشگاه تهران گرفتم! نباید کوتاه بیایم. خودمون رو فقط نبینیم. باید جلوی این چیزها وایساد». از این دیدگاه بدبینانه هم که بگذریم، برخی فعالان دانشجویی از دریچه‌ای متفاوت به کل ماجرا نگاه می‌کنند و معتقدند مجازی‌شدن هرازگاهی کلاس‌های درس یعنی سلب حق برابری در آموزش.