گاردین: اسرائیل به دنبال پاک کردن یک قوم، یک ملت و هویت در غزه است

به گزارش پروژه ایران، روزنامه گاردین در ابتدای این گزارش با طرح این سوال که «چه چیزی شما را با کشورتان مرتبط می‌کند و باعث می‌شود، احساس کنید که کشورتان متعلق به شماست؟ چه چیزی به شما احساس هویت و تعلق می‌دهد؟» نوشت: عواملی به غیر از مکان تولد و رشد یک فرد و جایی که خانواده و عزیزان او زندگی می‌کنند که ممکن است قابل لمس نباشد و حتی بدیهی به نظر برسد، هویت یک ملت را تشکیل می‌دهند، همچون موسیقی، ادبیات، طنز، هنر و سینما و تلویزیون - تمام سنگ محک‌های انتزاعی یک هویت که پیوندی بین یک فرد و کشورش را شکل می‌دهد.

گاردین در ادامه نوشت: در حال حاضر علاوه بر وحشت مرگ و آوارگی، اتفاق دیگری در حال رخ دادن است که به ندرت به آن اشاره می‌شود و به‌طور بالقوه غیر قابل بازگشت است. در اوایل ماه جاری، قدیمی‌ترین مسجد غزه در حملات هوایی اسرائیل ویران شد. مسجد عمری در اصل یک کلیسای بیزانسی قرن پنجم و یکی از مکان‌های دیدنی غزه بود. یک فرد ۴۵ ساله از غزه در این باره به رویترز گفت: در تمام دوران کودکی‌ام در آنجا نماز می‌خواندیم و در اطراف آن بازی می‌کردیم. اسرائیل «در تلاش است تا خاطرات ما را از بین ببرد».

کلیسای سنت پورفیریوس، قدیمی‌ترین کلیسای غزه که قدمت آن نیز به قرن پنجم بازمی‌گردد و تصور می‌شود که سومین کلیسای قدیمی جهان است در یک حمله دیگر در ماه اکتبر آسیب دید. این محل به افراد آواره، از جمله اعضای قدیمی‌ترین جامعه مسیحی در جهان پناه می‌داد، جمعیتی که قدمت آن به قرن اول پس از میلاد بازمی‌گردد. تاکنون بیش از ۱۰۰ مکان میراثی در غزه آسیب دیده یا با خاک یکسان شده است. در میان آنها یک گورستان رومی با قدمت ۲۰۰۰ ساله و موزه رفح است که به میراث کهن و ترکیبی مذهبی و معماری منطقه اختصاص داشت.

به نوشته گاردین، همان‌طور که گذشته ریشه کن می‌شود، آینده نیز در غزه نابود می‌شود. دانشگاه اسلامی غزه، اولین مؤسسه آموزش عالی که در سال ۱۹۷۸ در نوار غزه تأسیس شد و پزشکان و مهندسان غزه را آموزش می‌دهد، به همراه بیش از ۲۰۰ مدرسه ویران شده است. رئیس این دانشگاه نیز به همراه خانواده‌اش در یک حمله هوایی کشته شدند.

این روزنامه همچنین به کشته شدن تعداد زیادی از خبرنگاران در طول جنگ غزه اشاره و تاکید کرد: اما حتی بازگو کردن داستان غزه، داستانی که گواه حقیقت است و باید در تار و پود هویت غزه و آگاهی ملی و تاریخ فلسطین بافته شود با مشکل مواجه است، چراکه روزنامه‌نگاران نیز در این حملات کشته می‌شوند. برخی از آنها که نجات می‌یابند نیز باید باوجود رنج ناشی از مرگ خانواده‌هایشان به کار خود ادامه دهند. کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران، یک سازمان غیرانتفاعی آمریکایی گفته است، کسانی که در مورد جنگ گزارش می‌دهند، نه تنها در معرض مرگ یا جراحت قرار می‌گیرند، بلکه حمله‌های متعدد، تهدیدها، حملات سایبری، سانسور و قتل اعضای خانواده آنها را تهدید می‌کند.

همان‌طور که توانایی گفتن این داستان‌ها برای عموم مورد حمله قرار می‌گیرد، مراسم‌ خصوصی عزاداری و قبرستان‌ها نیز مورد حمله قرار می‌گیرد. بر اساس تحقیقات نیویورک تایمز، نیروهای زمینی رژیم صهیونیستی در پیشروی خود در نوار غزه گورستان‌ها را با بولدوزر تخریب می‌کنند و دست کم تاکنون شش قبرستان را ویران کرده‌اند. احمد مسعود، نویسنده فلسطینی-بریتانیایی اهل غزه، تصویری از خود در حال زیارت قبر پدرش را به همراه ویدئویی از ویرانه‌های آن منتشر کرد و نوشت: این قبرستان در اردوگاه جبالیا است، جایی که پدرم در آن دفن شده است. وی افزود: من در ماه مه به ملاقات او رفتم اما تانک‌های اسرائیلی اکنون آن را نابود کرده‌اند و قبر پدرم از بین رفته است. دیگر نمی‌توانم با او دیدار یا با او صحبت کنم.

گاردین افزود: در این میان، کتابخانه‌ها و موزه‌ها نیز در حال تخریب هستند و آنچه در اسناد سوخته گم می‌شود به تلفات بزرگ‌تری از ثبت اسناد می‌پیوندد. در همین حال، مقیاس کشتارها به حدی است که کل خانواده‌های بزرگ در حال ناپدید شدن هستند. نتیجه آن، مانند پاره کردن صفحات یک کتاب است. دینا ماتار، استاد دانشگاه سوآس لندن به فایننشال تایمز گفت: چنین فقدانی منجر به پاک شدن خاطرات و هویت‌های مشترک برای کسانی می‌شود که زنده می‌مانند. برای به یاد آوردن مسائل وقتی که می‌خواهید تاریخ‌ها و داستان‌های زندگی معمولی را کنار هم بگذارید، اینها عناصر مهمی هستند.

غزه همچنین مکانی است که هنرمندان، موسیقی‌دانان، شاعران و داستان‌نویسان در آن شکوفا شده‌اند، همان‌طور که در میان هر مردمی که فرصت ابراز وجود داشته باشد، صرف نظر از شرایط سخت، امری طبیعی است. اما بسیاری از آنها در اثر حملات هوایی اسرائیل جان خود را از دست داده‌اند.

این چیزی است که به نظر می‌رسد؛ تلاش برای حذف یک ملت. به‌طور خلاصه از بین بردن معماری تعلقات که همه آن را بدیهی می‌دانند، فارغ از اینکه چه تعداد از مردم غزه زنده می‌مانند با گذشت زمان، کمتر و کمتر قابل پیوند به یکدیگر در یک کل معتبر خواهند بود. این، چیزی است که در غزه دیده می‌شود؛ وقتی که آنها را از گفتن داستان، تولید هنر، مشارکت در موسیقی، آهنگ و شعر و از تاریخ بنیادینی که در بناهای دیدنی، مساجد، کلیساها و حتی قبرها وجود دارد، محروم می‌کنند.

گزارشگر : تحریریه پروژه ایران